Sick and tired

Επιστρέφω στο σπίτι χθες στις 23.00, μετά από σχεδόν 15 ημέρες διακοπές και έχοντας περάσει την τελευταία ημέρα – της επιστροφής – με πονόλαιμο. Στο μπάνιο που έκανα στη θάλασσα πριν πακετάρουμε έκανα γαργάρες με θαλασσινό νερό, μπας και γίνει κάτι.

Καταλαβαίνω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ενώ οι υπόλοιποι έχουν ήδη πέσει για ύπνο, και αποφασίζω να κάνω ότι μπορώ για να προλάβω τα χειρότερα: Αναβράζον Depon 1000mg, αναβράζουσα βιταμίνη C με Acerola, σπρέι πρόπολης στο λαιμό και δύο κουταλιές μέλι πριν κοιμηθώ.

Μάταια. Ξύπνησα με τον ίδιο πονόλαιμο, οπότε επανέλαβα το Depon, αντικατέστησα τις βιταμίνες με εχινάκια, ήπια ζεστό γάλα και έφαγα το μέλι μου.

Το μεσημέρι είχε ζέστη, και πλάκωσα τις δροσερές (αλλά όχι παγωμένες) μπύρες με τον πεθερό μου. Ένοιωσα άρρωστος, με πόνο στα κόκκαλα, επιστρέφοντας στο σπίτι.

Είχα δέκατα. Πάλι Depon, πάλι acerola και σπρέι πρόπολης. Καμία ελπίδα να τη σκαπουλάρω καλοκαιριάτικα?

Χτύπημα από το πουθενά: Μέρος ΙΙ

Ξυπνήσαμε καλά, με λίγο πόνο στο χέρι του ο μεγάλος αλλά τίποτα σπουδαίο. Φύγαμε κανονικά για σχολείο και δουλειά. Τσικνοπέμπτη σήμερα.

Πηγαίνοντας στο γραφείο παραλίγο να τρακάρω: Πετάχτηκε ένας μαλάκας με βανάκι από αριστερά σε ένα στενό που δεν περνάει ψυχή, ούτε που σταμάτησε. Πάτησα αμέσως φρένο και έκοψα δεξιά, σταμάτησα και τον κοίταξα – είχε παγώσει αλλά είμαι σίγουρος ότι μέσα στη μέρα θα τρακάρει με κάποιον άλλο.

Με πήρε η γυναίκα μου το απόγευμα, λίγο πριν φύγω από το γραφείο. Πονούσε το χέρι του μεγάλου και είχε αρχίσει να πρήζεται…θα τον πήγαινε στο Παίδων για εξετάσεις. Γύρισα προς το σπίτι, πήρα τον μικρό, πήγαμε για κούρεμα. κάναμε μπάνιο, παραγγείλαμε και περιμέναμε. Ο μεγάλος ακόμη στο νοσοκομείο με τη γυναίκα μου. Χάλια σήμα στο κινητό, δε μπορούσαμε να βγάλουμε άκρη από το τηλέφωνο.

Τελικά γύρισαν σπίτι αργά το βράδυ, ο μικρός είχε κοιμηθεί. Ο μεγάλος με νάρθηκα στο χέρι, είχε ραγίσει και θα πρέπει να το κρατήσει 3 εβδομάδες έτσι! Πώς μπορεί ένα παιδί να έχει το χέρι του σε νάρθηκα 3 εβδομάδες? Έβαλε τα κλάματα όταν πήγε να μου μιλήσει και δυσκολευόταν να κάνει ακόμη και τα βασικά με το ένα χέρι. Τον βοηθήσαμε να αλλάξει και να φάει και μετά έπεσε ξερός για ύπνο.

Χτύπημα από το πουθενά: Μέρος Ι

Πήγαμε το απόγευμα για ενημέρωση στο σχολείο του μεγάλου. Ήθελε πολύ να έρθει μαζί, φαντάζομαι του αρέσει να είναι στο σχολείο χωρίς να έχει μάθημα, το βλέπει διαφορετικό. Μιλήσαμε με τη δασκάλα και μας είπε τα θέματα με τη συμπεριφορά του: Βαριέται εύκολα,  είναι αφηρημένος, ενοχλεί τους φίλους του στο διάλειμμα… η ίδια κατάσταση εδώ και καιρό.

Η γυναίκα μου περίμενε στη σειρά για να μιλήσει με τη δασκάλα των αγγλικών, κι εγώ ξεκίνησα να πάρω το μικρό από το σπίτι που είχε μείνει να παίξει, είχε περάσει 20.00 και έπρεπε να μαζευτούμε. Έψαχνα να βρω τον μεγάλο στο σκοτεινό προαύλιο αλλά πουθενά. Μπήκα μέσα, έκανα το γύρω του σχολείου, πουθενά. Άρχισα να τρομάζω.

Τελικά βγήκα ξανά έξω και με είδε – ήταν ενθουσιασμένος γιατί έπαιζε ποδόσφαιρο με μεγαλύτερα παιδιά, τερματοφύλακας όπως συνήθως. Μου ζήτησε να παίξω αλλά έπρεπε να φύγω, είχα ήδη αργήσει. Τον χαιρέτισα και έφυγα προς την έξοδο.  Σε λιγότερο από ένα λεπτό τον άκουσα να κλαίει και γύρισα αμέσως πίσω. Ο μεγάλος κρατούσε το αριστερό του χέρι: Πήγε να πιάσει ένα δυνατό σουτ αλλά μάλλον παραήταν δυνατό…φαντάστηκα ότι ήταν απλά ένα δυνατό χτύπημα και θα περάσει μέχρι να κοιμηθεί.

Τον άφησα με τη γυναίκαι μου και γύρισα σπίτι με το μικρό. Μαζευτήκαμε, φάγαμε και πέσαμε για ύπνο.

Σάββατο 20/1/2018

Για κάποιους τα Σάββατα είναι μια μέρα ξεκούρασης – για εμένα όμως όχι. Ένα τυπικό Σάββατο ήταν και αυτό:

• Έφτιαξα πρωινό στα παιδιά
• Κατέβασα τα σκουπίδια και τα ανακυκλώσιμα
• Μάζεψα το νεροχύτη μετά το πρωινό
• Άδειασα το πλυντήριο πιάτων – όλα πήγαν στη θέση τους
• Άδειασα τη στραγγιχτήρα από τα καθαρά – όλα πήγαν στη θέση τους
• Άπλωσα το πλυντήριο ρούχων – άπειρα εσώρουχα και κάλτσες, κυρίως των παιδιών. Πρέπει να έκανα πάνω από μισή ώρα μέχρι να τελειώσω (κάνω πάντα ζευγαράκια τις κάλτσες όταν τις απλώνω…)
• Κατέβηκα στην αποθήκη να φέρω πράγματα στο σπίτι
• Καθάρισα πατάτες για το μεσημεριανό
• Βοήθησα τον μεγάλο στο διάβασμα
• Έφτιαξα παζλ με τον μικρό για να μην απασχολεί τον μεγάλο στο διάβασμά του
• Έφτιαξα το σάκο του μικρού για το κολυμβητήριο
• Πήγα τον μικρό στο κολυμβητήριο
• Κατέβηκα άλλες 3-4 φορές στην αποθήκη, για να ανεβάσω/κατεβάσω διάφορα
• Μάζεψα τα πιάτα από το μεσημεριανό και τα έβαλα μαζί με άλλα στο πλυντήριο πιάτων.

Όλα αυτά μέχρι το μεσημέρι. Δεν είχα 5 λεπτά χρόνο για να ξεκουραστώ ή να κάνω οτιδήποτε άλλο θα ήθελα. Το απόγευμα πήγα τον μικρό με ένα φίλο του στον παιδότοπο για να ξεσκάσουν (!!) – εγώ θα ξεσκάσω σε κανένα χρόνο αν συνεχίσω έτσι.

Περιμένω να έρθει η Δευτέρα για να πάω στο γραφείο…

Το πρώτο χτύπημα – παραλίγο!

Κάθε φορά που οδηγώ το Aygo στους δρόμους της Αθήνας κάνω το σταυρό μου που δεν έχει ακόμη ούτε μία γρατζουνιά…και χθες παραλίγο να κάνει:

Είχαμε κανονίσει με φίλους για μπύρα στο Γκάζι, και επειδή το μετρό σταματά νωρίς τα δρομολόγιά του είπα να πάω με το αυτοκίνητο. Φτάνω στην Κωνσταντινουπόλεως κατά τις 20.00 και βλέπω κάποιον να μπαίνει σε ένα παρκαρισμένο με αλάρμ, προφανώς για να φύγει. Σταματάω πίσω του, σε αρκετή απόσταση, και τον βλέπω όντως να κάνει όπισθεν για να ξεπαρκάρει. Το κακό είναι ότι δεν σταμάτησε – δεν πρέπει να με είδε καθόλου… οπότε σε κάποια φάση ακούστηκε το μπαμ της σύγκρουσης!

Κατεβήκαμε κάτω και ευτυχώς δεν είχε γίνει ζημιά (τουλάχιστον εμφανής). Ο τύπος, ένα περίπου 60άρης, ήθελε να κάνει οπισθογωνία για να το ανεβάσει στο πεζοδρόμιο, όπου υπήρχε είσοδος συνεργείου. Δε μου φάνηκε στα πολύ καλά του, σα ζαλισμένος. Ζήτησε συγγνώμη, μου είπε ότι δε με είδε καθόλου και ότι φταίει το Peugeot που οδηγούσε και είχε πρόβλημα. Μου πρότεινε μάλιστα να περιμένω να το βάλει στο συνεργείο για να παρκάρω εγώ στη θέση του.

Δέχτηκα, και πήγα αμέσως παρακάτω για να συνεχίσω τους κύκλους μου προς αναζήτηση θέσης στάθμευσης. Ήμουν σίγουρος πως ο τύπος άνετα θα με ξανατράκαρε με την πρώτη ευκαιρία, βγάζοντας άλλο αυτοκίνητο από το συνεργείο…

LPG στο Aygo

Κρίμα που δεν πρόλαβα την προσφορά – είναι που όλα ήρθαν αργά, που έλεγαν και τα Διάφανα Κρίνα: http://www.gocar.gr/news/feed/7436,Prosfora_Multifuel_Drive_LPG_se_ola_ta_T.html

Ένα “ανήσυχο” εργασιακό περιβάλλον

Είναι Παρασκευή μεσημέρι, και θέλω να ολοκληρώσω κάτι επείγον πριν από μια συνάντηση με τον προϊστάμενο, μήπως και μπορέσω να πάω λίγο νωρίτερα στο σπίτι μου σήμερα.

Σε κάποια φάση, καταλαβαίνω ότι ο θόρυβος με ενοχλεί. Κοιτάζω γύρω μου: Ο διπλανός μου συζητά με συνάδελφο αλλαγές στον κώδικα ενός αποθετηρίου. Λίγο πιο πέρα, δύο συνάδελφοι μιλάνε στο τηλέφωνο χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έχουν υψώσει τον τόνο της φωνής τους. Στο βάθος, ο υπεύθυνος μιας ομάδας μιλάει δυνατά σε 3-4 άτομα σχετικά με τη δουλειά που πρέπει να γίνει. Δύο ακόμη έχουν καθίσει δίπλα στον ψύκτη και συζητάνε περί ανέμων και υδάτων. Χτυπάει το τηλέφωνό μου – μία φορά και κλείνει. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει από την πόρτα του γραφείου που είναι δίπλα μου ενώ σε λίγο ανοίγει και το παράθυρο για να αεριστεί ο χώρος, με περισσότερο θόρυβο να έρχεται στο γραφείο από την κίνηση του δρόμου.

Βάζω τα ακουστικά, αλλά δεν κόβουν αρκετά το θόρυβο. Ανοίγω μια από τις πολλές online εφαρμογές white noise που έχουν δημιουργηθεί για αυτόν τον λόγο, κάπως βελτιώνεται η κατάσταση. Νοσταλγώ την ησυχία του σπιτιού μου το πρωί και αναρωτιέμαι για μια ακόμη φορά γιατί πρέπει να αξιολογείται η δουλειά μας μέσω της φυσικής μας παρουσίας στο γραφείο…